تأثیر شیب ها و سرعت های مختلف تردمیل بر کینماتیک راه رفتن افراد مبتلا به ناهنجاری زانوی پرانتزی

با توجه به اینکه ناهنجاری زانوی پرانتزی از شایع¬ترین ناهنجاری¬های اندام تحتانی می¬باشد و به عنوان یک ریسک فاکتور برای پیشروی استئوآرتریت زانو شناخته شده است، تأثیر آن بر راه رفتن کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی پارامترهای زمانی-فضایی و زاویه واروس زانو هنگام راه رفتن بر روی تردمیل با شیب¬ها و سرعت¬های مختلف، در افراد مبتلا به ناهنجاری زانوی پرانتزی بود. 18 آزمودنی مبتلا به واروس زانو درجه سه و 17 آزمودنی سالم (با دامنه سنی 25-19 سال) برای شرکت در این تحقیق داوطلب شدند. متغیرهای مدت زمان استانس، مدت زمان سوینگ، مدت زمان حمایت دوگانه، مدت زمان یک گام، تواتر گام¬برداری، طول قدم، زاویه واروس در لحظه تماس پاشنه، میداستانس و جدا شدن پنجه در هنگام راه رفتن روی تردمیل با سرعت¬های 80، 100 و 120 درصد از سرعت خودانتخابی (با شیب صفر درصد ثابت) و همچنین راه رفتن بر شیب¬های 7/5-، 5+ و 10+ درصد (با سرعت خودانتخابی ثابت)، با استفاده از سیستم سه-بعدی آنالیز حرکت به همراه 6 دوربین اپتوالکترونیک اندازه¬گیری شدند. آنالیز آماری داده¬ها با استفاده از نرم¬افزار spss v22 انجام گرفت. نتایج آزمون¬های بین گروهی نشان داد که پارامترهای زمانی-فضایی گروه زانوی پرانتزی همسان با گروه کنترل می¬باشد. نتایج آزمون¬های درون گروهی نیز نشان داد که مکانیزم گام-برداری گروه زانوی پرانتزی مشابه با افراد سالم می¬باشد. آزمون¬های بین گروهی متغیرهای زاویه واروس زانو نیز نشان¬دهنده مقادیر بالاتر واروس در گروه زانوی پرانتزی نسبت به گروه کنترل بود. نتایج آزمون¬های درون گروهی نیز نشان داد که زاویه واروس زانو نیز بطورکلی با افزایش شیب، کاهش و با افزایش سرعت، افزایش می¬یابد. اکثر تفاوت¬ها معنی¬دار نبود. با توجه به نتایج بدست آمده، راه رفتن با سرعت¬های کمتر از سرعت راه رفتن عادی و یا راه رفتن بر شیب¬های مثبت، احتمالاً می¬تواند راهکاری مناسب جهت کاهش بارهای وارد شده به مفصل زانو و پیشگیری از ابتلا به استئوآرتریت زودرس در جوانان مبتلا به زانوی پرانتزی باشد.